Auteur: Wilma Van der Vliet

Voorwoord; Ons (de Wijkraad Binnenstad) bereikte het bericht dat onze brandweerkazerne uitgekleed wordt. De plannen zijn namelijk om 2 van de 3 brandweerwagens naar Ravenstein te laten vertrekken. U begrijpt dat wij ons ernstige zorgen maken om onze veiligheid in de compacte binnenstad en dat wij het college en de gemeenteraad vragen zullen stellen. Onderstaande bijdrage van Ben Bongaards vertelt u uitgebreider wat er gaande is. Reageert u vooral.

Brandalarm! Brandalarm?     –  Ben Bongaards

Er zijn allerlei processen gaande om de samenwerking tussen gemeenten te bevorderen en te organiseren. Tegelijk zijn onze overheden op allerlei  niveaus bezig met het herschikken van overheidstaken. Alles bij elkaar levert dat een ontstellend ingewikkeld kwartetspel op waarbij de burger, toch eigenlijk degene om wie het allemaal te doen zou moeten zijn, toeschouwer is geworden. Als hij dat al is en als hij dat al wil zijn. De  kwartetters laten de kiezer links of rechts liggen. Burgers en hun belangen vormen de spelkaarten maar onze bestuurders zien ze eigenlijk alleen maar als de handjes van de applausmachine. Er wordt aanhoudend applaus uitgelokt voor het mooie van wetten en maatregelen terwijl de schaduwkanten en de haken en ogen buiten beeld gehouden worden.

Bij al het kwartetten heet het te gaan om verbeteringen, vaak gemotiveerd vanuit  de dienst aan de burger. Maar het is wel een teken aan de wand dat, wanneer de portemonnee slinkt, de beweging naar de lagere overheden wordt gemaakt, en de tegenovergestelde beweging, wanneer onze overheid in ruimere mate de beurs kan trekken. Dan zien we de centrale overheid, soms terecht,soms minder, verantwoordelijkheid naar zich toe trekken.

Het wordt tijd om u te laten weten waar ik heen wil. De landelijke overheid is druk doende met de herschikking van veiligheidstaken. De rampen die zich de laatste jaren hebben voorgedaan, in Moerdijk bijvoorbeeld, hebben zich erg weinig aangetrokken van de wijze waarop zij bijvoorbeeld de rampenbestrijding heeft georganiseerd. We beschikken over een veiligheidssysteem waarmee we op papier alles aardig keurig voor elkaar hebben maar het leven blijkt ook hier vaak sterker dan de leer. Het veiligheidsbewustzijn van ons burgers is laag, omdat rampen en ongelukken nu eenmaal altijd bij (verre) buren gebeuren en omdat onze overheid in de kern precies op hetzelfde bewustzijnsniveau functioneert. Het is het slepende en slapende been van menige overheid dat het goede vaak de vijand is van het betere, mede omdat veiligheid en preventie afgewogen moeten worden tegen economische belangen en daarom soms lastig verkoopbaar zijn. In alle perikelen rond het Hart van Grave speelt dat bijvoorbeeld ook; een gemeente die de hand licht met haar taak om onze veiligheid te organiseren en af te dwingen. Die dat kan omdat we in een wereld leven waarin andere, heel zichtbare, zaken veel belangrijker gevonden worden. Als dan (met of zonder opzet)  bovendien onder een hoedje gespeeld wordt/moet worden met een bouwer die ‘belangrijkere’ zaken aan zijn hoofd heeft en  een opdrachtgever die alles (terecht) liever gisteren dan vandaag geregeld heeft, kan dat zomaar leiden tot een situatie waarin regels en afspraken buiten beeld raken. Je kunt als overheid nog zo’n geniaal sluitend rampenplan hebben; als de ramp geen rekening wil houden met de lamlendigheid waarmee je de veiligheid in de praktijk regelt, wordt het daarmee apekool. Bij onderzoeken van de Onderzoeksraad van de Veiligheid (voorheen Pieter van Vollenhoven; nu Tjibbe Joustra) is dat ook steevast een van de vastgestelde tekortkomingen; het veiligheidsbewustzijn van overheden en burgers is beneden de maat.

Toch heeft wat ik schrijf ook iets van een drogreden. Dat de overheid dit soort zaken laat versloffen, gebeurt onder onze ogen. En als het niet onder onze ogen gebeurt, komt dat omdat wij ze gesloten houden of graag de andere kant opkijken. Hoe je het wendt of keert, het gaat altijd over ons. Of het ook wordt uitgevoerd zoals wij (zouden moeten) willen, hangt zodoende ook van ons zelf af. Al kun je er ook niet naast kijken dat onze overheden graag een heel subiel spel spelen met wat we willen, dan hoort daar toch vanzelfsprekend bij dat we ons erg simpel laten manipuleren.

Onze overheid is dus druk doende de veiligheid van ons land en zijn bewoners anders te organiseren. De structuur van de politie wordt gecentraliseerd, evenals het netwerk voor de veiligheid. Voor Grave gaat het dan onder andere over de brandweer en de aansturing daarvan. Vanuit de specifieke situatie zou het de moeite waard zijn, idealiter dat we daar als burgers bij betrokken zouden zijn geweest of op z’n minst dat we zouden weten hoe onze veiligheid nu is of wordt geregeld. Al was het alleen maar omdat wij als Gravenaren altijd de brandweer bekostigd hebben vanuit ons belastinggeld en het dus een voorziening was/is die ‘van ons’ is.

Waar we mee zitten in Grave? Een oude binnenstad die deels is opgebouwd met brandbare materialen. Huizen dicht bij elkaar. Nauwelijks echte hoogbouw maar wel bouwwerken in het schemergebied tussen hoog- en laagbouw. En lastig bereikbare plekken. Je kunt er van uitgaan dat de uitrusting van onze brandweer uitstekend afgestemd was op de gemeente die we zijn, verhoudingsgewijs uitgestrekt met centraal onze oude veste. De kazerne dichtbij met drie wagens die klaarstonden om uit te rukken. Snelheid speelt daarbij een grote rol en we mogen ervan uitgaan dat Grave dit goed berekend had. De brandweer is traditioneel heel zichtbaar aanwezig in onze gemeente en heeft de naam alert en kundig te zijn. Het was te zien dat zij de lat voor haar functioneren hoog legde. Het bestuur en de gemeentenaren zagen daarop toe en voor het korps was het een erezaak.

Nu zien we onze kazerne min of meer afgestoten worden en zien we twee van de drie wagens naar Ravenstein vertrekken. Dat past bij de plannen van Den Haag en zal ook wel strak passen in de cirkels die daar getrokken zijn voor de dienst- en hulpverlening (aanrijtijden). Of het voor Grave een vooruitgang is? Hoeveel ons Gravenaren  gevraagd is voor en bij de omschakeling? Daar hebben we weinig of niets over gehoord. Regionaal noch lokaal lijkt er veel communicatie met de burgers geweest te zijn, laat staan dat ons (echt) iets gevraagd is. Hoe het ook zij, het doet pijn. Vooral omdat het over onze veiligheid gaat.

Ook een ander facet zou wat mij betreft best wat helderheid mogen krijgen. Voor Grave is de brandweer traditioneel een belangrijke en kostbare voorziening geweest waar wij met z’n allen flink wat in geïnvesteerd hebben. Is al ons materieel in de grote pot terecht gekomen?  Is daarbij de relatief hoge investering van Grave verrekend met het gemiddelde? Waarom weten we hier eigenlijk niets van? Speelt dat in alle gemeentes of alleen bij ons? Idem onze kazerne. Zou een ideaal jeugdhonk zijn, compleet met een overdekte hangplek maar daarvoor is zij niet gebouwd en afgaande op de geluiden van de wandelgangen en de ‘liegbenkskes’ wordt er door deze en gene in een heel andere richting gedacht. Wat gebeurt er met deze, onze, investering?

Ik zou wel eens op een rijtje willen zien hoe onze gemeente al haar zaken met betrekking tot onze veiligheid en onze brandweer geregeld heeft. Of ze haar zaken proactief en zo gunstig mogelijk voor ons heeft geregeld? Of ze haar bruidschat tegen voldoende waarde in de samenwerking heeft ingebracht. Bijna het allerlaatste waar je bij onze gemeente vanuit lijk te kunnen gaan, is, dat het wel snor zal zitten. Daarom stel ik de vraag expliciet, hopelijk in koor met heel veel medeburgers. We zijn dan wel nonchalant over onze veiligheid, we weten dat onze overheid dat in wezen ook is, als we haar niet heel indringend op de vingers kijken. Hoe is het straks gesteld met onze veiligheid, gemeente? Hoe veiliger of minder veilig zijn we er op geworden? Hebt u hier überhaupt een idee van? En als belastingbetaler zouden we graag willen weten hoe onze bezittingen zijn overgedragen en wat de kosten en de baten zijn, materieel en vanuit de veiligheid. Afgaande op de landelijke overheid zouden we er van uit moeten kunnen gaan dat we er veiliger op geworden zijn. Ik zou dat graag wat uitgelegd en voorgerekend willen zien. – Ben Bongaards

Hoe maken we Grave groener? In de winkel- en woonstraten met historische panden, onze trots, proberen bewoners en ondernemers al sinds jaar en dag met groen en bloem alles nog aantrekkelijker en leefbaarder te maken. Die persoonlijke inspanning van bewoners en ondernemers was/is altijd al duidelijk te zien maar het kan beter wordt hier en daar gedacht. Centrum Management heeft met Marion Vermeulen van ‘De Buitenkamer’ contact gezocht en op dit moment wordt gewerkt aan een voorstel om wat meer overeenstemming, en een realistisch en betaalbaar groenplan te realiseren.  Met voor alle seizoenen de juiste beplanting. Betaalbaar en structureel op lange termijn en daarom is niet alleen draagvlak onder ondernemers en bewoners van de binnenstad nodig maar waarschijnlijk ook daadwerkelijke inzet van vrijwilligers, in samenwerking met de gemeente. Daarnaast komen bijvoorbeeld de Vereniging Natuur en Milieu-educatie, de Agrarische Natuurvereniging in beeld. Het plan is nog in de verkenningsfase en donderdag 3 september staat een overleg met de gemeente op de agenda. Benieuwd of u als bewoner nog suggesties heeft?  Laat het ons vooral weten. U weet in elk geval dat er beweging is om Grave betaalbaar en houdbaar groener te maken. Niet alleen met potplanten hopen wij als wijkraad, maar ook met aandacht voor het onderhoud van de laatste broodnodige bomen die absoluut in een binnenstad thuis horen.

Binnenstad schittert door afwezigheid  –  Ben Bongaards

Donderdag, 22 augustus was het, in gemeenschapshuis Katrien, openbare vergadering van de Wijkraad Binnenstad Grave. De opkomst was triest, buiten de raadsleden en andere ‘officials’ iets meer dan een handvol mensen. Bedroevend als je je realiseert hoe ontevreden de Gravenaren, met name in de ‘binnenstad’, zijn over hun gemeente. Het gaat dan over het onderhoud van de straten en pleinen, de gevaarlijke situatie op sommige stukken trottoir waar mensen bijna de nek breken over het gladde graniet. Het gaat over onze gemeente die, afgaande op wat er wel en niet gebeurt, lak lijkt te hebben aan wat burgers vinden en willen. Die haar beloftes in de regel niet of slecht nakomt.

De organisatie was houtje-touwtje. Dat lag niet aan de wijkraad. Ons gemeentebestuur had afspraken gemaakt over het tijdstip maar bleek die in haar spreekwoordelijke ‘voortvarendheid’ in een aantal verschillende versies geregeld te hebben. Bekend van onze raadsagenda’s waarvan doorgaans ook drie tot vier variaties tegelijk circuleren en waar bovendien naar believen agendapunten uit weggestreept worden, omdat dat op een of andere manier opportuun is voor ons bestuur. Doorgaans ligt die opportuniteit in het gegeven dat een agendapunt nog niet voldragen is, niet voldoende voorbereid dus.

Het gemeentebestuur was niet op sterkte zoals met de wijkraad afgesproken en het roept  vragen op dat de ene wethouder zegt niet te weten waarom zijn collega afwezig is. Er werden vooral vragen gesteld. Over de ondergrondse opslag van afval om te beginnen. Dat is een punt dat een jaar of wat geleden ook al eens aan de orde geweest is maar nooit echt opgepikt lijkt door het gemeentebestuur in de zin van actie die daarop hoort te volgen. Geen onbekend verschijnsel in Grave; veel dingen gebeuren er niet omdat ze niet betaald kunnen worden; andere omdat ze om alle denkbare en onbedenkbare redenen op de lange baan geraken. Wij Gravenaren zijn langzaamaan vertrouwd geraakt met de smoezencatalogus en denken het onze van. Wethouder Daandels is de zaak van de ondergrondse vuilopslag aan het bestuderen en uit wat hij wist te melden, leidde ik af dat zijn studie nog in de verkennende fase verkeert. Cuijk en Wijchen hebben er goede ervaringen mee maar het is een duur systeem. Misschien, zo suggereerde  centrummanager, Nico Schouten, is het goed om de neringdoenden erbij te betrekken. Dat kan de kosten drukken en tegelijk raken we dan verlost van de containers op alle mogelijke en onmogelijke plekken in de stad en van de talloze vuilverwerkers die dagelijks in de stad rondcrossen om ze te ledigen. (Zo’n geweldige vrucht van de marktwerking…)

Het slechte onderhoud van onze leefomgeving kwam ook ter sprake en dan met name in ’t Wisseveld. Bewoners aan de rand van dat gebied worden er moedeloos van om altijd tegen rotzooi aan te kijken. De trottoirs die in rap tempo in een jungle verkeren, kwamen niet echt aan de orde. Wel De Kat die een maand of anderhalf geleden prachtig was en meteen daarna weer prijsgegeven lijkt aan de verloedering. De hangjeugd doet daar geen goed aan maar dan zeg je eigenlijk: het gebrek aan handhaving en begeleiding. De rest doet de natuur. Een plensbui op de ingezaaide hellingen en onkruid dat alle ruimte krijgt ten koste van het ingezaaide gras. We werden gerust gesteld met de mededeling dat de oplevering nog moet komen, dus met andere woorden dat de tuinaanleggers  het in orde moeten maken voor ze hun geld beuren. Klinkt niet erg plausibel maar wie ben ik?

Ook de verhuizing van Maaszicht naar Catharinahof en de daarna volgende tijdelijke huisvesting van de bewoners van de verzorgingshuizen van Herpen en Berghem in Maaszicht kwam ter sprake. Vooral de veiligheid is daar voorwerp van ernstige kopzorg. Volgens ons gemeentebestuur is deze zaak echter nog lang niet beslist en weegt vooral die veiligheid een rol bij de beslissing daarover.

Het werd een wat katterige avond waar de wethouder vaak zijn toevlucht moest nemen tot algemeenheden en verontschuldigingen. De indringende vragen over de communicatie met en vanuit het stadhuis bracht de wethouder er toe vast te stellen dat die ‘optimaler’ kan. (Wat taalkundig onzin is want ‘optimaal’ is een overtreffende trap en hoger kan dus niet.) Het was een variatie op het thema dat al jaren speelt maar dat pas opgelost kan worden wanneer alle koninkrijkjes in het stadhuis echt gedwongen worden de loopgravenoorlogjes te beëindigen.

Ik vond het jammer dat onze burgemeester in deze bijeenkomst vooral ontevreden en sikkeneurige mensen aantrof, Hopelijk verdient hij beter. Zijn bestuurlijke intuïtie hielp hem soms wat vragen terug te spelen naar de eigen verantwoordelijkheid van de mensen. Dat kan in z’n algemeenheid geen kwaad, maar als je, zoals in onze stad, ontmoedigd raakt door het slabakken van de gemeente, worden dat al snel doorzichtige jij-bakken. Hoe het ook zij; het werd hogelijk gewaardeerd dat Lex Roolvink in een paar maanden al een vertrouwd gezicht geworden is in de stad. Een verademing, aangezien ons stadhuis al jaren een eiland van vervreemding is. Geen woord Graafs, letterlijk en figuurlijk.

Iets heel curieus was de subsidie die de wijkraad ontvangen had om de burgers te leren omgaan, communiceren, met onze overheid. Dat geld had beter binnen het gemeentehuis ingezet kunnen worden, zij het dat er een veelvoud nodig zal zijn van de 600 euro om daar wat zoden aan de dijk te zetten. ‘Zoden aan De Kat’, misschien?.

‘Zonde van de tijd’ was het niet maar ik begrijp wel waarom veel Gravenaren met geen stok naar zo’n avond te krijgen zijn. Zo ben ik met geen stok naar een gemeenteraadsvergadering te jagen. Als ik me wil ergeren, zijn er oneindig veel kwalitatief superieure mogelijkheden. En interessant is het alleen in het negatieve. Politiek is hier verworden tot een aanhoudend dieptepunt waar zelfs goede en gemotiveerde politici er niet meer in slagen om het tij te keren. Doodzonde! Grave verdient beter. De wijkraad verdient beter.

Mevrouw Hester Kruisinga deed haar best om de vergadering in goede banen te leiden. Dat dat weinig opleverde, valt zeker haar niet te verwijten. Petje af, dat ze het blijft volhouden! Als vertegenwoordiger van de wijk zit ze in een positie van roepende in de woestijn en je voelt aan je water dat de gemeente haar en de wijkraad niet echt serieus neemt. Eigenlijk een belachelijke situatie. ‘O tempora o mores’ zei Cicero al over zijn moderne tijd. Die ligt, zeker gevoelsmatig, even ver achter ons als die van een goed bestuurd Grave. (Vertaald: ‘O tijden, o zeden.’) Onze gemeente vindt wijkraden mooi en aardig om mee te koketteren maar is niet genegen ze serieus te nemen. Uiteindelijk heeft ze zelf de wijsheid in pacht, in haar eigen ogen dan toch…

De rust is weergekeerd op het ‘Ballonnenveld’ aan de Jan van Cuijk dijk. Alle ballonnen zijn al lang verdwenen. De paarden zijn intussen teruggekomen. Met gezinsuitbreiding,een prachtig plaatje. Dat hebben we ook in Grave.

Vanmorgen ontvingen wij van onze Centrummanager Nico Schouten een kopie van een notitie over allerlei situaties in de binnenstad van Grave die erg belemmerend werken voor mensen met een visuele of andere lichamelijke beperking. Nico maakte hiervoor een rondgang door de binnenstad met verschillende voor ons bekende Gravenaren; Ralph Habets, Meinte Yma, Rinus Rijk, Karin Peters en Ronald v.d. Schoot. Gezamenlijk is ter plekke bekeken welke moeilijkheden opduiken voor mensen met een lichamelijke beperking. Natuurlijk ook meteen de oplossingen aangedragen, in dat laatste is Nico zeer ervaren en bedreven.